گزينش کارگزاران صالح و توانمند
بر اساس آموزه هاي امام، مديران و مسئولان، در نظام اسلامي حق ندارند مناصب دولتي را بر اساس وابستگي هاي خانوادگي و يا سياسي تقسيم کنند. آنها حق ندارند کارهاي مردم را به کساني بسپُرند که اصالت خانوادگي ندارند؛ حق ندارند کساني را بر [صفحه 42] کار بگمارند که از مکرمت هايِ اخلاقي و خوي نيکو به دورند؛ حق ندارند از کساني که توانايي لازم و تخصّص بايسته و نشاط مطلوب برخوردار نيستند، در امور اجرايي بهره گيرند. کارگزاري، امانت است و جز به امين نبايد سپرده شود.
کارگزاران، بازوان اجرايي حاکمان، و عاملان اقامه ي عدل و بسط قانون در جامعه هستند. شايستگي، توانمندي، استوارگامي، و سلامت رفتاري آنان، بي گمان، مهم ترين نقش را در سامان يابي جامعه در ابعاد مختلف خواهد بود. از اين رو، در نگاه علي عليه السلام، در گزينش کارگزاران، فقط شايستگي ها بايد حاکم باشد، و نه وابستگي ها. «شايسته سالاري»، اصلِ اساسي گزينش در سياست علوي است. صلاحيت اخلاقي، اصالت خانوادگي، تخصّص و توانايي، بايد معيار گزينش باشد، نه وابستگي هاي سببي، نَسَبي، جناحي و مسلکي، آن هم با پيرايه ي سياسي اش.
صفحه 42.