انگيزه هاي پذيرش حکومت
13. امام علي عليه السلام- از سخنان او که اسباب پذيرش حکومت را بيان مي دارد-: اي جان هاي گوناگون و دل هاي پراکنده که بدن هاشان حضور دارد و خِرَدهايشان از آنها غايب است! شما را به حق مي خوانم، ولي از آن مي گريزيد، چنان که بزغالگان از بانگ شيرِ غرّان مي گريزند. دور است که با شما پايه هاي عدل را به پا دارم يا کژي هاي حقيقت را راست کنم! بار خدايا! تو مي داني که آنچه از ما سر زد، رغبت در سلطنت و حکومت نبود و آرزوي زياديِ مال دنيا نبود؛ بلکه [بدان جهت] بود تا نشانه هاي دينت را بازگردانم و اصلاح را در شهرهايتْ آشکار سازم تا در سايه ي آن، بندگان ستمديده ات امنيت پيدا کنند و حدودِ معطّل مانده، اقامه گردد. 14. امام علي عليه السلام- از حکمت هاي منسوب به ايشان-: بار خدايا! تو مي داني که من در پيِ زمامداري و حکومت و برتري جويي و رياست نبودم؛ بلکه تنها در پيِ اقامه ي حدود و اجرا کردن شريعت، نهادن امور بر جاي خود، رساندن حقوق صاحبان حق، حرکت بر روش پيامبرت و هدايت گمراهان به نور هدايت بودم. [صفحه 161] 15. امام علي عليه السلام: بيعت شما با من، يکباره و تصادفي نبود و انگيزه من و شما هم يکي نيست. به درستي که من شما را براي خدا مي خواهم و شما مرا براي خودْ مي خواهيد. اي مردم! مرا در امور خود ياري رسانيد. سوگند به خداوند که حقّ ستم ديده را از ستمگر خواهم ستاند و لگام ستمگر را گرفته، او را بر آبشخور حقيقتْ وارد خواهم کرد، گرچه از آن کراهت داشته باشد. 16. امام علي عليه السلام: مردم بر عثمان شوريدند- و در حالي که من کناره گير بودم- او را به قتل رساندند. سپس با [وجود] کراهت من، مرا به حکومت رساندند.اگر ترسِ بر دين نبود، آنان را اجابت نمي کردم. 17. امام علي عليه السلام- در نامه ي ايشان به کوفيان-: خداوند آگاه است که چاره اي جز پذيرش حکومت نداشتم و اگر شايسته تر از خود را مي يافتم، در اين امر، پيش قدم نمي شدم. 18. امام علي عليه السلام: سوگند به خداوند که بر خلافتْ اقدام نکردم، مگر از ترس آن که بُزي نَر از بني اميّه بر آن چنگ اندازد و کتاب خداوند را بازيچه سازد.[1] . [صفحه 162]
12. امام علي عليه السلام: آگاه باشيد! سوگند به آن که دانه را شکافت و انسان را بيافريد، اگر حضور حاضران نبود و حجّت با وجود ياورْ تمام نمي شد،و [اگر نبود] پيماني که خداوند از عالمان گرفته که بر سيري ستمگران و گرسنگي مظلومان، بي قرار باشند، هر آينه، ريسمان حکومت را بر پشتش رها مي کردم و آخرش را با کاسه ي اوّلش سيراب مي ساختم و مي ديديد که دنياي شما نزد من، از آبِ بيني بُز ماده اي بي ارزش تر است.
صفحه 161، 162.