پيشگيري فتنه
1 ـ از بـيـن بـردن زمـيـنـه هـاي فـتـنـه: يـک بـُعـد از پـيـشـگـيـري، خـشـکـانـدن زمينه هاي شـکـل گـيـري فـتـنـه اسـت. مـثـلاً اگـر تـفـرقـه، زمـيـنـه سـاز فـتـنـه اسـت، بـايـسـتـي عوامل تفرقه را از ميان برداريم؛ اگر رواج بدعت ها مرحله آغازين فتنه است، بر عالمان دين است که با بصيرت از نفوذ بدعت ها جلوگيري کنند؛ اگر امتزاج و در هم آميختگي حق و باطل باعث بروز فتنه ها و حاکميت باطل مي گردد، بر عالمان، انديشمندان و محققان ديني است که مرز حق و باطل را بشناسانند. 2 ـ تـقـويـت و تحکيم اصول و ارزشهاي ديني: همان گونه که در يک باغچه بايستي از رويـيدن علف هاي هرز جلوگيري کرد، بايد در تقويت و رشد گياهان مطلوب نيز کوشيد؛ کـود مـنـاسـب بـه پـاي آنها ريخت و آبياري اندازه و به موقع کرد. در جامعه نيز، يکسري اصـول و بنيادها و ارزشهاي اجتماعي مقبول و ثابت وجود دارد که دوام و استحکام جامعه به دوام آنـهـاسـت و تـزلزل در ايـن اصـول و ارزشـهـاي نـاب، نـابـسـامـانـي و تزلزل جامعه را به دنبال دارد. بـراي حـراسـت و پـاسـداري از ايـن اصـول و بـنيادهاي الهي بايستي ابتدا نسبت به آنها آگـاهـي و بـصـيـرت کـافـي داشـت. از ايـن رو، هـر چه سطح آگاهي جامعه به خصوص نـسـل جـوان نـسـبـت بـه اصـول و ارزشـهـاي مـکـتـبـي بـالا رود، اسـتـحـکـام بـنـيـادهـا و اصـول اجـتـمـاعـي افـزون تـر و در نـتـيـجـه رسـوخ و رخـنـه عـوامـل فـتـنه گر مشکل تر و زمينه عمل آنان کمتر خواهد بود. مهمتر از آگاهي و بصيرت، ايـمـان و بـاور قـلبـي و تقيّد عملي نسبت به ارزشهاست. چنانکه امير فرزانگان (ع) مي فرمايد: «وَاعْلَمُوا اَنَّهُ مَنْ يَتَّقِ اللّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً مِنَ الْفِتَنِ»[1] . آگـاه بـاشـيـد! آن کـس کـه تـقـوا پـيـشـه کـنـد و از خـدا بـتـرسـد، خـداونـد متعال راهي براي نجات او از فتنه ها بازمي کند.
پـيـشـگـيـري هـمـواره قـبـل از بـروز بـيـمـاري و بـه مـعـنـاي زدودن زمـيـنـه هـا وعوامل بيماري زاست. در اين مرحله کارشناسان و مسؤولان جامعه، وظيفه دارند، ريشه ها و زمـيـنه هاي مساعد براي رشد و نمو فتنه را از بين ببرند. براي پيشگري از وقوع فتنه بايد دو کار اساسي در جامعه انجام شود: