عثمان

روزي عـثـمـان بـا اميرمؤمنان (ع) مواجه شد و از ايشان درخواست کرد که صورتش را به طـرف او بـرگـردانـد، حـضـرت بـه سـوي او آمـد، عـثمان به نگاه کردن (و تماشاي) آن حـضـرت مـشـغـول شـد. امـام (ع) از او سـؤال کـرد: تـو را چه شده است اي عثمان! چرا اين گونه به من خيره شده اي؟ عثمان گفت:

«از رسـول خـدا (ص) شـنـيـدم کـه مـي فـرمـود: نـگـاه کـردن بـه عـلي (ع) عـبـادت اسـت.»[1] .

---

1. امام علي، خورشيد بي غروب، ص 340.