توجه خاص به ضعفا و ستم ديدگان
امام علي عليه السلام در روش حکومتي خويش هميشه اين اصل مهم را مدنظر داشته و بر آن تأکيد مي ورزيدند. در توصيه هايي که آن بزرگوار به کارگزاران خود داشته اند، چنين آمده است: «ثُمَّ اللّه َ اللّه َ فِي الطَّبَقَةِ السُّفْلي مِنَ الَّذينَ لا حِيلَةَ لَهُمْ مِنَ المَساکينِ والمُحتاجِينَ واَهْلِ البُؤْسي و الزَّمني؛[1] سپس خدا را خدا را در طبقه پايين از مردم، آنان که راه چاره ندارند؛ از تهيدستان و نيازمندان و گرفتاران و کساني که [به خاطر بيماري[ زمين گير شده اند [مراقب باش].»
در هر جامعه اي کساني هستند که دچار محروميت يا ضعف شده اند و به گرفتاري و يا ستمي دچار شده اند. در چنين جامعه اي عدالت اقتضا مي کند که حاکم همه انسانها را به يک چشم بنگرد و در بين آنان تساوي حقوق و امکانات فراهم آورد.