تشويق درستکار و تنبيه خلافکار
«ولايَکُونَنَّ المُحْسِنُ والمُسي ءُ عِنْدَکَ بِمَنْزِلَةٍ سواءٍ، فانَّ في ذلِکَ تَزْهيدا لاَِهْلِ الاِحْسانِ فِي الاِحسانِ و تدريبا لاَِهْلِ الاِساءَةِ عَلَي الاِْساءَةِ. وَ اَلْزِمْ کُلاًّ مِنْهُمْ ما اَلْزَمَ نَفْسَهُ؛[1] هرگز نبايد نيکوکار و بدکار نزد تو يکسان باشند که ميل نيکوکار را در نيکي کم مي کند و بدکار را به بدي وا مي دارد. هريک از آنان را مطابق کاري که انجام داده اند، پاداش ده.»
حضرت علي عليه السلام همان طور که مراقب بود تا کارگزاراني شايسته و درستکار را به کار بگمارد و به دقت مواظب اعمال و رفتار و کارهاي آنان باشد، از طرف ديگر کارگزاراني را که در حوزه فرمانداري او به درستي رفتار مي کردند، مورد تشويق قرار مي داد و کساني را که در کارهايشان خيانت مي نمودند، به سختي مورد مجازات و کيفر قرار مي دادند؛ چنان که در اين مورد به مالک اشتر مي فرمايند: