تامين مالي کارگزاران
حضرت علي عليه السلام در قسمتي ديگر از عهدنامه مالک چنين تصريح مي کند: «... ثُمَّ اَسْبِـغْ عَلَيْهِمُ الاَْرْزاقَ فاِنَّ ذلِکَ قُوَّةٌ لَهُمْ عَلَي اسْتِصْلاحِ اَنْفُسِهِمْ، و غِنيً لَهُم عَنْ تَناوُلِ ما تَحْتَ اَيْديهِمْ؛[1] سپس روزي فراوان بر آنان ارزاني دار؛ زيرا اين کار آنها را در اصلاح خويش تقويت مي کند و از خيانت در اموالي که زيردست آنها است، بي نياز مي سازد.»
کارگزاران با تأمين معيشت، ديگر از لحاظ مالي نيازمند نخواهند بود تا چشم طمع به دست اين و آن بدوزند و يا اينکه ثروتمندان بخواهند آنان را از طريق پول و ثروت تطميع کرده و بفريبند و به مطامع سياسي خود برسند. امام علي عليه السلام از طريق رفع مشکلات و توسعه زندگي کارگزاران، سلامت نظام اداري را تضمين مي نمايد.