صفات ظاهِري علي
[صفحه 2] ابن عبدالبر در استيعاب مي گويد، بهتر توصيفي که از علي (ع) ديده ام چنين است: ميانه بالا و در عين حال به کوته قامتي نزديک تر بود[2] ، چشمان سياه درشت و چهره اي چنان زيبا داشت که چون ماه شب چهاردهم بود، شکمش بزرگ و شانه هايش فراخ و کف دست و سرپنجه اش ستبر و گردنش سپيد و کشيده چون جام سيمين بود، سرش اصلع بود و پشت سرش مو داشت و ريش او پهن و انبوه بود، ماهيچه هاي بازو و ساعدش همچون ماهيچه هاي شير شکار افکن پيچيده بود و ميان ساعد و بازويش تفاوتي مشهود نبود و همچون سنگ استوار و محکم بود، به هنگام راه رفتن تند و اندکي مايل به جلو حرکت مي فرمود[3] اگر بازوي کسي را مي گرفت گويي راه نفس کشيدن آن شخص را مسدود مي کرد که ياراي نفس کشيدن نداشت. علي (ع) در عين حال که تناور بود بازو و ساعدي سخت نيرومند داشت و چون براي جنگ حرکت مي فرمود هروله مي کرد، دلش سخت استوار و شجاع و توانا بود و با هر کس که روياروي مي شد پيروز مي گرديد، خداوند از او خشنود باد.
ابن اثير جزري در تاريخ خود مي گويد، علي (ع) سيه چرده و کوتاه قامت و داراي شکم بزرگ و سر اصلع و ريش انبوه بود[1] .
صفحه 2.