مقاله: فقه سياسي امام علي، آرمانگرايي يا واقعگرايي؟
محل نگهداري: پايگاه اطّلاع رساني سراسري اسلامي(پارسا) مبلغي، احمد نمايه: سيره سياسي و اجتماعي امام علي(ع) چکيده: بررسي سياست هاي امام علي(ع) درباره حکومت و مخالفانش است. نويسنده با طرح اين پرسش که آيا امام آرمان گرا بود يا واقع گرا، به تحليل سياست هاي اميرمؤمنان در هر دو بخش مي پردازد. وي معتقد است: امام نسبت به اصول، هيچ انعطافي را نمي پذيرفت. او اخلاق را جداي از سياست نمي دانست و همانند سياستمداران امروزي نبود که اخلاق را ابزاري براي سياست هاي خود مي دانند؛ بنابراين از سوء ظن سياسي اجتناب مي ورزيد و در مسير سياست خدعه و نيرنگ نمي زد، اما در دام نيرنگ ها و خدعه ها نيز نمي افتاد؛ نمونه هاي آن را مي توان در شوراي سقيفه و در ارتباط با معاويه دانست. نويسنده همچنين معتقد است امام در حفظ اصول خود، دامن سياست را آلوده نساخت و با هيچ کس زد و بند سياسي نکرد. وي سپس به انعطاف هاي آن حضرت در امور اجرايي و اداري مي پردازد و با اشاره به ابقاي برخي کارگزاران حکومت هاي پيشين از جمله قضات و دستور به آنان در اجراي برنامه هاي پيشين خود براي وحدت جامعه و يا سکوت در برابر برخي از بدعت ها و يا تصلّب نشان ندادن در احقاق حق خود و يا تحريم نکردن هر گونه همکاري با حاکمان پيش از خود را، نشان از واقعگرايي آن حضرت در سياست هاي خود و انعطاف پذيري براي حفظ وحدت و مصالح جامعه مي داند.
فقه اهل بيت، پياپي 28، ص 71-105، فارسي.