ضوابط کلي درباره حلال و حرام
الف: درباره ي احکامي که خود بيان کرده بودند دو نکته فرمودند: 1. هرگز از آنچه گفته ام برنمي گردم که حلالي را حرام کنم و يا حرامي را حلال کنم، و طبعاً هيچکس ديگري هم چنين حقي را ندارد. 2. هرگز در آنچه گفته ام تحت هيچ شرائطي تغيير نمي دهم، و طبعاً هيچکس چنين حقي را نخواهد داشت. ب: درباره ي آنچه از احکام که باقيمانده بود و خود نفرموده بودند، مردم را به علي بن ابي طالب و يازده امام عليهم السلام که تا روز قيامت امامت آنان ادامه خواهد داشت ارجاع دادند که با اين پايه ريزي حجت بر همگان تمام مي شود و هيچکس را عذري باقي نمي ماند. [صفحه 222] در اين باره سه نکته ي مهم فرمودند: 1. بيان حلال و حرام احتياج به علم آن دارد، و اين علم از طرف خداوند فقط به پيامبر و ائمه عليهم السلام سپرده شده است. 2. سخن پيامبر و ائمه عليهم السلام به عنوان سخن خداوند تلقي مي شود و عِدل و برابر قرآن است. 3. هيچکس درباره ي احکام الهي جز پيامبر و ائمه عليهم السلام حق اخبار ندارد و مردم هم جز ايشان راهي به حلال و حرام ندارند. بنابر اين، پيروي از هر راه ديگري بدعت و ضلالت و خلاف حکم الهي را به دست آوردن است.
از آنجا که تعداد حلال و حرام و واجبات و محرمات بيش از حد شمارش است و پيامبر صلي اللَّه عليه و آله در طول 23 سال فقط معدودي از آنها را بيان فرمودند و زمينه اي که بتوانند همه ي احکام را يکجا بيان فرمايند- چه از نظر ظرفيت مردم و چه از نظر شرايط اجتماعي- وجود نداشت، لذا حضرت درباره ي آينده ي احکام الهي دو جهت اساسي را پايه ريزي کردند:
صفحه 222.