مقاله: شيوه تفسير قرآن در نهج البلاغه
جوادي آملي، عبدالله(1312- ) نمايه:تفسير امام علي؛ موضوعات نهج البلاغه (نهج البلاغه) چکيده: تحقيقي در زمينه روش هاي تفسيري امام علي(ع) در نهج البلاغه است. نويسنده با اشاره به صامت بودن قرآن تدويني و احتياج آن به استنطاق وضمن يادآوري موقعيت اهل بيت(ع) در تفسير و تأويل قرآن نتيجه مي گيرد که نطق قرآن عبارت است از استنباط صاحب نظران منزه از غرض ورزي و هواپرستي؛ يعني کساني مي توانند اين مهر سکوت را بشکنند که راسخ در علم و پاکيزه دل باشند. نويسنده اولين نطق قرآن را بيان مراد خود مي داند و اين همان شيوه تفسير قرآن به قرآن و شيوه تفسيري اهل بيت است که آيات قرآن شهادت بر صدق و راستي هم مي دهند. وي ضمن رد شيوه متحجران و هواپرستان در تفسير قرآن، تنها راه صحيح را همين شيوه امام علي(ع) و اهل بيت - يعني تفسير قرآن به قرآن - دانسته که آنها نيز آن را از سنت رسول خدا و بلکه از خود قرآن آموخته اند. البته استفاده از اين روش تفسير مستلزم وجود دو شرط است: 1- پاکي دل از بيماري زيغ (کينه) و نفاق، 2- علم به محکمات و متشابهات و اصول و فروع آن. اهل بيت(ع) با توجه به طهارت نفساني و آگاهي از محکمات و متشابهات توانسته اند قرآن صامت را به نطق وا دارند و ترجمان آن باشند.
نهج البلاغه از منظر فرزانگان(شماره 3689)، ص 61-72، کتابنامه: 72.