عدالت بالاترين و برترين مصلحت















عدالت بالاترين و برترين مصلحت



از منظر علي (ع) هيچ مصلحتي بالاتر از حق و عدالت نيست و سياست نبايد الزاما توام با خدعه و دروغ و عوام فريبي باشد و نبايد به خاطر هيچ مصلحتي، مثل اعمال سياست هاي تاکتيکي، حق موقتا از حق و عدالت دست کشيد.

برخي از افراد ظاهرا مصلحت انديش، به امام (ع) اعتراض مي کردند که چرا وي به مساوات در تقسيم سرانه ي بيت المال اين قدر دقت مي کند و سهم بزرگان ونجباي عرب و... بانودينان و فرودستان مالي و طبقه ي ضعيف را يکي مي گيرد، امام (ع) پاسخ مي دهد:

«آيا از من انتظار داريد از راه ستم بر ملت به پيروزي برسم؟! به خدا سوگند هرگز به چنين اقدامي دست نخواهم زد، تا ستاره اي در پي ستاره اي طلوع مي کند. اگر مال متعلق به شخص من بود ميان آنان به تساوي تقسيم مي کردم، اکنون که مال مال خداست. آگاه باششيد که صرف مال در جايي که حق آن نيست اسراف است و تبذير، و اين کار، مرتکبين را در دنيا بالا و در آخرت فرومي آورد، در ميان مردم عزيز مي کند و نزد خدا خوار و خفيف مي نمايد و هيچ کس مال خود را نا به جا مصرف نکرد و به نا اهل نداد مگر آنکه خداوند او را از سپاسگزاري آن محروم ساخت و محبتشان را به ديگران متوجه ساخت. پس اگر روزي زمين خورد و به کمک آنان محتاج شود، بدترين دوستان و

[صفحه 23]

پست ترين ياران ها خواهند بود.[1] .

بدين ترتيب کارگزران سياسي تنها با رعايت عدالت و لحاظ اهليت و استحقاق هاي واقعي است که مي توانند محبت قلبي مردم را به خود جلب کنند و عزت و سربلندي پايدار را براي حاصل نمايند.


صفحه 23.








  1. همان، خطبه ي 126، ص ص 391 -389.