امنيت
[صفحه 28] شرايط ناامني بسيار گسترده تر و فاجعه آميزتر از برخورد با مخالفان است و عدالت ايجاب مي کند که امنيت در جامعه حکمفر ما گردد و قاتلان و خشونت طلبان مجازات شوند. تعريف ناامني نيز در انديشه ي امام (ع) به طور دقيق روشن است و بدين معني است که مخالف، دست به اسلحه ببرد و به قتل و ايجاد رعب و ترور بپردازد و به عبارت ديگر، رسما اعلام جنگ مسلحانه کند و بدون توجه به هر گونه استدلال و منطق و راه گفتگو و مسالمت آميز، تنها راه حل را جنگ و ترور بداند. سيره ي عملي امام (ع) نشان مي دهد که او تهديد به ناامني را ناامني نمي دانست و تهديد به خشونت و ترور را از سوي مخالفان يا تشکيل جلسات سري، براي مبارزه با حکومت، معيار و ملاک براي محدود کردن آزادي آنان به حساب نمي آورد و هرگونه مجازات پيش از جرم يا محدود کردن آزادي را برخلاف اصول عدالت قلمداد مي کرد و به همين دليل هم آزادي آنان را تضمين مي کرد و تمام حقوق سياسي و اجتماعي آنان را ادا مي نمود. تنها معيار مورد نظر امام، اقدام عملي و خشونت آميز عليه امنيت جامعه بود زيرا حضرت اعتقاد داشت تا هنگامي که جرمي اتفاق نيفتاده و در عالم خارج تحقيق پيدا نکرده است نمي توان عاملان آن را دستگير يا مجازات کرد.[2] ولي چنان که ديديم پس از اينکه دشمنان دست به خشونت و کشتار مردم بي گناه زدند، امام (ع) بر اساس اصول عدالت، نه تنها آزادي آنها را محدود کرد بلکه با آنان جنگيد.
اولين و مهم ترين شاخص براي محدود کردن آزادي مخالفان، امنيت است. از آنجايي که در انديشه ي سياسي امام علي (ع) يکي از مهم ترين وظايف هر حکومتي- با هر نوع مذهب و گرايش- ايجاد امنيت در جامعه است،[1] به اعتقاد حضرت علي (ع) اگر مخالفان عملا به ايجاد ناامني و قتل و خشونت در کشور دست زدند و از هيچ راهي و با هيچ منطق و استدلالي از اقدامات خود دست بردار نبودند، حکومت بايد جلوي آنها را بگيرد، اگر چه به جنگ و خون ريزي منجر شود، زيرا فتنه ي ناامني، و قتل و خون ريزي در
صفحه 28.