مردم سالاري در نهج البلاغه
[صفحه 83] ج: وقتي در نهج البلاغه در جستجوي مفهوم حکومت هستيم، از طرفي مي بينيم آنکه در راس حکومت است والي است، ولي امر است، متصدي کارهاي مردم است، وظيفه دار و مکلف به تکليف مهمي است، انساني است که بيشترين بار و سنگين ترين مسئووليت بر دوش اوست، اما در سوي ديگر، مردم قرار دارند، که بايد با همه ي ارزشهايشان، با همه ي آرمانهايشان، با همه ي عناصر مشکله ي شخصيتشان، مورد رعايت قرار بگيرند. اين مفهوم حکومت است و اين مفهوم، نه سلطه گري است، نه زورمداري است و نه افزون طلبي است... بنابراين تعبير، حکومت در نهج البلاغه، هيچ نشانه و اشاره اي از سلطه گري ندارد، هيچ بهانه اي براي امتيازطلبي ندارد و از آن طرف، مردم به تعبير نهج البلاغه... جمعي (هستند) که رعايت و مراقبت آنان، و حفاظت و حراست آنان، بر دوش ولي امر است. البته مراقبت و حفاظت... يعني انسان با همه ي ابعاد شخصيتش، با آزاديخواهيش، با افزايش طلبي معنويش، با امکان تعالي و اعتلاي روحيش، با آرمانها و اهداف والا و شريفش، اينها را به عنوان يک مجموعه، بايد مورد رعايت قرار بگيرند..... و حضرت علي عليه السلام (اين امور را رعايت مي کرد) و کار مردم را با دل سوزي، بدون منت و تحقير و توقع و توام با احترام و تکريم، همراه با سلامت نفس، چشم، زبان و سلامت قلب انجام مي داد.[1] . [صفحه 84]
سئوال: مردم سالاري ديني را از نهج البلاغه، تبين فرمائيد ؟
صفحه 83، 84.