آفريننده نهج البلاغه
(نهج البلاغه) سخنان انساني است که بار مسئووليت اداره ي يک جامعه عظيم را بر دوش خود احساس مي کند و داناي دين و بصير به همه ي معارف اسلامي و قرآني است و با دلي مالامال از معرفت، و روحي بزرگ و در مقامي پر مسئووليت، با مردم روبرو مي شود، و با آنها حرف مي زند و به سئوالات و استفهامات آنها پاسخ مي دهد.[2] .
گوينده ي اين کلمات، رئيس مملکت، حاکم و فرمانرواي بزرگي است که سلطنت و حکومت او بر کشور پهناور و عظيمي گسترش داشته است. اين انسان بزرگ که مسئووليت ملک داري و زمامداري را هم بر دوش داشته با احساس اين مسووليت عظيم اين مطالب را بر زبان جاري کرده است.[1] .