عامل رواني
برخي فکر مي کنند اگر نظارت کنند؛ اگر امر به معروف و نهي از منکر کنند ممکن است جان خود را از دست بدهند، و در تداوم مبارزه و تبليغات گفتاري، و بازداشتن فاسدان از زشتي ها کشته شوند. حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام به اين عامل رواني در حکمت 374 اشاره کرده مي فرمايد: وَإِنَّ الْأَمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّهْيَ عَنِ الْمُنْکَرِ لَا يُقَرِّبَانِ مِنْ أَجَلٍ، وَلَا يَنْقُصَانِ مِنْ رِزْقٍ، وَأَفْضَلُ مِنْ ذلِکَ کُلِّهِ کَلِمَةُ عَدْلٍ عِنْدَ إِمَامٍ جَائِرٍ. «و همانا امر به معروف و نهي از منکر، نه اجلي را نزديک مي کنند، و نه از مقدار روزي مي کاهند، و از همه اينها برتر، سخن حق در پيش روي حاکمي ستمکار است.»[1] . يعني وقتي مرگ و زمانبندي آن براي انسان مشخّص است، و اجل زمان تعيين شده اي دارد، پس امر به معروف يا نهي از منکر، مرگ زودرسي نخواهد داشت و نبايد از آن هراسناک بود. بايد انجام وظيفه کرد، بايد خوبي ها را ياور و زشتي ها را دشمن بود و از نزديک شدن اجل، يا مرگ زودرس نبايد ترسيد.
اين مشکل سياسي، اجتماعي، علل گوناگوني مي تواند داشته باشد.