بخشنامه براي نماز اوّل وقت











بخشنامه براي نماز اوّل وقت



امام علي عليه السلام پس از آنکه محمد بن ابي بکر را براي فرمانداري مصر انتخاب کرد، دستور العملي نسبت به نماز اوّل وقت به او نوشت:

صَلّ الصّلاةَ لِوقْتِها المُؤَقّت لها، ولاتُعجِّل وقتها لِفَراغ، ولاتُؤخِّرها لاشْتِغالٍ وَ اعْلمْ أنّ کُلّ شي ءٍ مِنْ عملک تَبَعٌ لِصلاتِکَ

(نماز را در وقت اختصاصي خودش بخوان «اوّل وقت»، و چون بيکار شدي در انجام نماز شتاب نکن، يا چون به کاري مشغول هستي آن را تأخير ميانداز، و بدان که:

تمام اعمال تو، درگرو قبولي نماز تو مي باشد)[1] .

و نامه 52 نهج البلاغه را براي همه استانداران و فرمانداران جهت تعيين «اوقات نماز» به صورت بخشنامه مي فرستد؛

(إلي أمراء البلاد في معني الصلاة)

اوقات الصلوات اليوميّة

أَمَّا بَعْدُ، فَصَلُّوا بِالنَّاسِ الظُّهْرَ حَتَّي تَفِي ءَ الشَّمْسُ مِنْ مَرْبِضِ الْعَنْزِ، وَصَلُّوا بِهِمُ الْعَصْرَ وَالشَّمْسُ بَيْضَاءُ حَيَّةٌ فِي عُضْوٍ مِنَ النَّهَارِ حِينَ يُسَارُ فِيهَا فَرْسَخَانِ.

وَصَلُّوا بِهِمُ الْمَغْرِبَ حِينَ يُفْطِرُ الصَّائِمُ، وَيَدْفَعُ الْحَاجُّ إِلَي مِنًي.

وَصَلُّوا بِهِمُ الْعِشَاءَ حِينَ يَتَوَارَي الشَّفَقُ إِلَي ثُلُثِ اللَّيْلِ، وَصَلُّوا بِهِمُ الْغَدَاةَ وَالرَّجُلُ يَعْرِفُ وَجْهَ صَاحِبِهِ، وَصَلُّوا بِهِمْ صَلَاةَ أَضْعَفِهِمْ، وَلَا تَکُونُوا فَتَّانِينَ.

(نامه به فرمانداران شهرها درباره وقت نماز)

وقت هاي نماز پنچگانه

«پس از ياد خدا و درود! نماز ظهر را با مردم وقتي بخوانيد که آفتاب به طرف مغرب رفته، سايه آن به اندازه ديوار خوابگاه بُز گردد، و نماز عصر را با مردم هنگامي بخوانيد که خورشيد سفيد و جلوه دارد، در پاره اي از روز که تا غروب مي شود دو فرسخ راه پيمود.

و نماز مغرب را با مردم زماني بخوانيد که روزه دار افطار، و حاجي از عرفات به سوي مِني کوچ مي کند.

و نماز عشاء را با مردم وقتي بخوانيد که شَفَق پنهان مي گردد تا يک سوّم از شب بگذرد، و نماز صبح را با مردم هنگامي بخوانيد که شخص چهره همراه خويش را بشناسد، و در نماز جماعت در حد ناتوان آنان نماز بگذاريد، و فتنه گر مباشيد.»[2] .









  1. نامه 15 / 27 نهج البلاغه معجم المفهرس.
  2. نامه 52 نهج البلاغه معجم المفهرس مؤلّف، که برخي از اسناد آن به اين شرح است:

    1- کتاب اعجاز و ايجاز ص32-33: ابو منصور ثعالبي (متوفاي 429 ه)

    2- بحار الانوار ج33 ص472 ح685: مجلسي (متوفاي 1110 ه)

    3- منهاج البراعة ج 3 ص 159: ابن راوندي (متوفاي 573 ه)

    4- بحارالانوار ج79 ص365: مجلسي (متوفاي 1110ه).