ذکر هميشگي حضرت اميرالمؤمنين
و در هر حال ذکر مي گفت، و ذکر هميشگي حضرت «اَلْحَمْدُ لِلَّه» بود، که مدام از زبان مبارکش جاري مي شد. وقتي لباس نو مي پوشيد، آنگاه که سوار اسب مي شد، الحمدللّه مي گفت، و مي فرمود: اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذي اَکْرَمَنا وَ حَمَلَنا فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ رَزَقَنا مَنَ الطَّيِّباتِ وِفَضَّلَنا عَلي کَثِيرٍ مِمَّنْ خَلَقَ تَفْضيلاً (حمد خدارا که ما را کرامت بخشيد و در صحرا و دريا وسيله سواري عطاکرد، و از روزيِ پاکيزه روزي داد و بر بسياري از آفريده ها ما را برتري بخشيد.)[1] . و يا آيه 13 سوره زخرف را مي خواند که: «سُبْحانَ الَّذي سَخَّرَلَنا هذا وَ ماکُنَّا لَهُ مُقْرِنينَ وَ إِنَّا اِلي رَبِّنا لَمُنْقَلِبُون» رَبِّ اِغْفِرْلي ذُنُوبي اِنَّهُ لايَغْفِرُ الذُّنُوبَ اِلاَّ اَنْتْ (پاک و برتر است خدائي که اين سواري را تسليم من نمود که هرگز بر آن قدرت نداشتيم، و بازگشت ما به سوي خداست.) و بعد مي فرمود: خدايا مرا ببخش که همانا بخشاينده گناهان، کسي جز تو نيست. و وقتي از خانه بيرون مي آمد، مي فرمود: بسم اللَّه[2] . و بر سفره به هنگام صرف غذا مي فرمود: (بسم اللَّهِ الرَّحمن الرَّحيم)[3] .
يکي از ويژگي هاي امام علي عليه السلام آن بود که همواره به ياد خدا بود،