دعايي که حضرت همواره مي خواند
(کان يدعو به کثيراً) ثناء و دعاء الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يُصْبِحْ بِي مَيِّتاً وَلَا سَقِيماً، وَلَا مَضْرُوباً عَلَي عُرُوقِي بِسُوءٍ، وَلَا مَأْخُوذاً بِأَسْوَإِ عَمَلِي، وَلَا مَقْطُوعاً دَابِرِي، وَلَا مُرْتَدّاً عَنْ دِينِي، وَلَا مُنْکِراً لِرَبِّي، وَلَا مُسْتَوْحِشاً مِنْ إِيمَانِي، وَلَا مُلْتَبِساً عَقْلِي، وَلَا مُعَذَّباً بِعَذَابِ الْأُمَمِ مِنْ قَبْلِي. أَصْبَحْتُ عَبْداً مَمْلُوکاً ظَالِماً لِنَفْسِي. لَکَ الْحُجَّةُ عَلَيَّ وَلَا حُجَّةَ لِي، وَلَا أَسْتَطِيعُ أَنْ آخُذَ إِلَّا مَا أَعْطَيْتَنِي، وَلَا أَتَّقِيَ إِلَّا مَا وَقَيْتَنِي. اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِکَ أَنْ أَفْتَقِرَ فِي غِنَاکَ، أَوْ أَضِلَّ فِي هُدَاکَ، أَوْ أُضَامَ فِي سُلْطَانِکَ، أَوْ أُضْطَهَدَ وَالْأَمْرُ لَکَ! اللَّهُمَّ اجْعَلْ نَفْسِي أَوَّلَ کَرِيمَةٍ تَنْتَزِعُهَا مِنْ کَرَائِمِي، وَأَوَّلَ وَدِيعَةٍ تَرْتَجِعُهَا مِنْ وَدَائِعِ نِعَمِکَ عِنْدِي! اللَّهُمَّ إِنَّا نَعُوذُ بِکَ أَنْ نَذْهَبَ عَنْ قَوْلِکَ، أَوْ أَنْ نُفْتَتَنَ عَنْ دِينِکَ، أَوْ تَتَابَعَ بِنَا أَهْوَاؤُنَا دُونَ الْهُدَي الَّذِي جَاءَ مِنْ عِنْدِکَ! ترجمه: دعا 215 (همواره با اين کلمات خدا را مي خواند) ستايش و نيايش ستايش خداوندي را سزاست که شبم را به صبح آورد بي آن که مرده يا بيمار باشم، نه دردي بر رگهاي تنم باقي، و نه به کيفر بدترين کردارم گرفتار کرد، نه بي فرزند و خاندان، و نه از دين روي گردان، و نه منکر پروردگارم، نه ايمانم دگرگون، و نه عقلم آشفته، و نه به عذاب امّتهاي گذشته گرفتارم، در حالي صبح کردم که بنده اي بي اختيار و بر نفس خود ستمکارم. خدايا توراست که مرا محکوم فرمايي در حالي که عذري ندارم، و توان فراهم آوردن چيزي جز آن چه که تو مي بخشايي ندارم، و قدرت حفظ خويش ندارم جز آن که تو مرا حفظ فرمايي. خدايا به تو پناه مي برم از آن که در سايه بي نيازي تو، تهيدست باشم، يا در پرتو روشنايي هدايت تو گمراه گردم، يا در پناه قدرت تو بر من ستم روا دارند، يا خوار و ذليل باشم در حالي که کار در دست تو باشد. خدايا جانم را نخستين نعمت گرانبهايي قرار ده که مي ستاني، و نخستين سپرده اي قرار ده که از من باز پس مي گيري. خدايا ما به تو پناه مي بريم از آن که از فرموده تو بيرون شويم، يا از دين تو خارج گرديم، يا هواهاي نفساني پياپي بر ما فرود آيد، که از هدايت ارزاني شده از جانب تو سرباز زنيم.
خطبه 215 نهج البلاغه