خويشتنداري پس از پيروزي
اما آيا سرباز پيرزومند به انجام دادن هر کاري آزاد است؟ هرگز! ارتش بايد به ارزشهاي انساني پاي بند باشد. دليري و قهرماني آن اندازه که در بازداشتن نفس از تجاوز به ارزشهاي انساني و عقب راندن شهوتهاي نفساني است، در سرکوب دشمن نيست. امام علي (ع) به سربازانش چنين سفارش ميکند: لا تفاتلوهم حتي يبدووکم، فانکم- بحمدالله- علي حجه، و ترککم اياهم حتي يبدوو کم حجه اخير لکم عليهم، فاذا کانت الهزيمه باذن الله فلا تقتلوا مدبرا و لا تصيبوا معورا و... «با آنان پيکار نکنيد تا اين که جنگيدن آغاز کنند. چه خداوند را سپاس که حق و حجت از آن شماست، و اگر از حمله بدانان باز ايستيد تا [صفحه 139] خود آغاز کنيد، اين نيز شما را حجتي ديگر است. آنگاه که به اذن خداوند بر دشمن شکست وارد ساختيد، فراريان را نکشيد و بر تسليم شدگان تيغ نکشيد، و زخميان را از پاي درنياوريد و به زنان آزار نرسانيد، حتي اگر به ناموس شما ناسزا گويند و به فرماندهانتان مشرک بودند نيز فرمان داشتيم از تعرض بديشان خودداري کنيم و درآن روزگار جاهلي، اگر مردي، زني را با سنگ يا چوبدستي ميکوفت، اين کار مايه سرافکندگي خود و فرزندانش بود.»[1].
دشوارترين لحظهي حفظ تسلط بر ارتش، هنگامي است که بر دشمن پيروز ميشود و مجالي براي فرونشاندن کينهاي پيدا ميکند که قلبش را آکنده است.
صفحه 139.