همگان سلاح برگيريد











همگان سلاح برگيريد



مبارزه‏ي مسلحانه يک وظيفه‏ي همگاني است.

پيکار بر همه واجب است و نزديکان حاکم و فرمانده با ديگران فرقي ندارند.

همه در برابر قانون سلاح برابرند. چه بسا ضرورت دارد که سران قوم براي برانگيختن روح جهاد در ديگران، نزديکان خود را قرباني کنند.

مولا علي (ع) از پيامبر اکرم (ص) چنين حکايت مي‏کند:

و کان رسول الله- صلي الله عليه و آله- اذا احمر الباس و احجم الناس قدم اهل بيته، فوقي بهم اصحابه حر السيوف و الاسنه، فقتل عبيده بن الحارث يوم بدر، و قتل حمزه يوم احد، و قتل جعفر يوم موته، و اراد من لو شت ذکرت اسمه مثل الذي ارادوا من الشهاده و لکن اجالهم عجلت، و منيته اخرت.

«پيامبر خدا (صلي الله عليه و آله ) هر گاه آتش جنگ بالا مي‏گرفت و از هيبت آن در دل مردم رخنه مي‏افتاد، خاندان خود را به ميدان مي‏فرستاد و يارانش را از گزند تيغ و نيزه دور مي‏داشت. بدين سان عبيده بن حارث (پسر عموي پيامبر) در روز بدر کشته شد و حمزه (عموي پيامبر) در روز احد به قتل رسيد و جعفر (برادر امام علي) در جنگ موته شربت شهادت نوشيد.

[صفحه 111]

و کسي که از بردن نامش خودداري مي‏ورزم (مراد امام، خود ايشان است) نيز همچون آنان خواهان شهادت بود، اما مرگ، ديگران را زودتر رسيد و نزد او درنگ ورزيد.»[1].


صفحه 111.








  1. نهج‏البلاغه، نامه‏ي شماره‏ي 9.