دفاع از همرزمان
دفاع از همرزمان نيز واجب و ضروري است. امام علي (ع) در آستانهي کارزار به سربازان چنين اندرز ميدهد: و اي امري منکم احسن من نفسه رباطه جاش عند اللقاء، و راي من [صفحه 108] احد من اخوانه فشلا، فليذب عن اخيه بفضل نجدته التي فضل بها عليه، کما يذب عن نفسه، فلوشاء الله لجعله مثله. ان الموت طالب حثيت،... «هر کس از شما هنگام روياروئي با دشمن در خود قوت قلبي بيابد، و از يکي از برادرانش ترس و سستي ببيند، سزاست که با همان نيروي دليري که خداوند به او عنايت کرده است، چنانکه از خويشتن دفاع ميکند، از برادر خود نيز دفاع کند. زيرا چنانچه خداوند ميخواست به او نيز دليري ميبخشيد. مرگ جويندهي پي گيري است، نه کسي را که از ياري برادر باز ميايستد رها ميکند، و نه گريزنده او را خسته ميسازد (هيچ کس با تنها گذاشتن همرزم خويش، مرگ خويش را به تاخير نمياندازد زيرا اين خود مرگ است که به تقدير الهي به سراغ انسان ميآيد). شهادت گراميترين مرگ است. قسم به آنکه جان فرزند ابوطالب در دست اوست، هزار ضربه شمشير بر من از مرگ در بستر و فرار از جهاد الهي گواراتر است.»[1].
دفاع از خود واجب است.
صفحه 108.