غنايم جنگي











غنايم جنگي



هر آنچه مجاهدان با سلاح خويش به دست آورند، به تمام مردم تعلق دارد... بنابراين فرمانده، حق ندارد از اموال عمومي به دوستان و نزديکانش بذل و بخشش کند.

امام در نامه‏اي به يکي از کارگزاران خود به نام «مصقله بن هبيره» چنين مي‏نگارد:

بلغني عنک امر ان کنت فعلته فقد اسخطت الهک، و اغضبت امامک، انک تقسم في المسلمين الذي حارته رماحهم و خيولهم، و اربقت عليه دماوهم، فين اعتامک من اعراب قومک، فو الذي فلق الحبه و...

«درباره‏ي تو گزارشي به من رسيده است که اگر درست باشد خداي را بر سر خشم آورده و از فرمان پيشواي خود سرپيچيده‏اي: تو اموال و

[صفحه 103]

غنايمي که از آن همه‏ي مسلمانان است و آن را به زور نيزه‏ها و اسبان خود به دست آورده‏اند و بر سر آن جان نهاده‏اند، به سران عرب قوم خويش بخشيده‏اي.

سوگند به آن که دانه را شکافت و جان را آفريد، چنانچه اين خبر راست باشد، نزد من خود را سبک مايه کرده و از ارزش خود کاسته‏اي. حق پروردگار را ضايع مکن و خوار مشمار، دنياي خويش با نابودي دين خود آبادان مساز و گرنه در شمار بازنده‏ترين کسان خواهي بود.

آگاه باش که حق همه‏ي مسلماناني که نزد تو و ما هستند در سهمي که از بيت‏المال دارند يکسان است، همه‏ي اموال در نزد من گرد مي‏آيد، و من ميان همگان تقسيم مي‏کنم.»[1].


صفحه 103.








  1. نهج‏البلاغه، نامه‏ي شماره‏ي 43.