دستورات نظامي

سرباز براي که مي‏جنگد؟

براي پروردگار.

بنابراين بايد هستي خود را در اختيار پروردگار بگذارد و بي هيچ واهمه‏اي پيشروي کند. سرباز در قبال تحقق يا عدم تحقق اهداف جنگ مسئوليتي بر عهده ندارد.

اما در گفتار زير توجه سربازان را به هفت اندرز جلب مي‏کند، که

[صفحه 93]

گرچه به ظاهر امور جزئي هستند، اما در نيرو رزمي سربازان بسيار موثرند.

امام مي‏فرمايد:

نزول الجبال و لا تزل، و عض علي ناجذک، اعر الله جمجمتک، تد في الارض قدمک، ارم ببصرک اقصي القوم، و عض بصرک، و اعلم ان النصر من عند الله سبحانه.

«1- اگر کوهها نيز پراکنده شوند، تو پابرجا باش. (مهم نيست که ديگران پايداري کنند يا نه)

2- دندانها را بر هم بفشار (که روحيه رزمي را دو چندان مي‏کند).

3- کاسه‏ي سر را به خداوند واگذار (خود را براي ايثار آماده کن).

4- پاي بر زمين استوار کن.

5- به آخرين صف دشمن چشم بدوز (تا بتواني دشمن را تا آخرين نفر نابود کني).

6- هيبت دشمن را از نظر دور کن.

7- و بدان که پيروزي از جانب خداي سبحان است.»[1].

صفحه 93.