منظرهي زيباي حمله
منظرهي درماندگان تسليم شدهاي که در برابر دشمن سرخم ميکنند و با ذلت و خواري، جور و آزار ستمگران را تحمل ميکنند؟ يا منظرهي دلاوران مهاجمي که با هر سلاحي بر دشمن ميتازند و چنان که گويي گياهان را درو ميکنند، دشمن را درهم ميکوبند. به راستي، کدام منظره مورد پسند مولا علي (ع) است؟ تسليم و عقب نشيني، يا حمله و تسخير مواضع دشمن؟ امام علي (ع) هنگاميکه در يکي از جنگها تسليم سپاه و سپس هجوم آنان را ميبيند، به اين سوال چنين پاسخ ميدهد: [صفحه 91] و قدر رايت جولتکم، و انحيازکم عن صفوفکم، تحوزکم الجفاه الطغام و اعراب اهل الشام و انتم لهاميم العرب و بافيخ الشرف، و الانف المقدم، و السنام الاعظم، و لقد شفي و حاوح صدري،... «همانا که جولان و گريز و پراکندگي شما را (آنگاه که از مواضع خود عقب مينشستيد) ديدم اعراب شام آن فرومايگان ستمگر شما را دنبال ميکردند، و حال آنکه شما نخبگان عرب، ارباب شرف، پيشروان و بلندپايگان قوم هستيد. قلب من از اين منظره به درد آمد، اما سوزش سينهام آرام گرفت آنگاه که پس از عقبنشيني ديدم که بر آنان ميتازيد، چنانکه بر شما تاخته بودند، و از مواضعشان بيرون ميرانديد، چنانکه بيرونتان رانده بودند. آنان را از دم تيغ ميگذرانديد و با نيزه درهم ميکوبيديد، بدان سان که آرايش صفهايشان درهم ميريزد و مانند شتران تشنه کام آوارهاي که از برکهها رانده شوند به آبگير راه نيابند، به ستوهشان ميآوريد.»[1].
امام علي (ع) چه منظرهاي را بيشتر دوست دارد؟
صفحه 91.