محورهاي استراتژيک
اول: موقعيت از نظر استراتژيک رضايت بخش باشد. دوم: براي کنترل دقيق دشمن از بهترين شرايط برخوردار باشد. مناطق استراتژيک عبارتند از: قلهها و دامنهي کوهستانها، کرانهي رودها، ساحل درياها و غيره... کوهها موقعيت استراتژيک مناسبي به شمار ميروند، زيرا ارتش ميتواند از خود دفاع کند و در عين حال بر عمليات دشمن نظارت داشته باشد. [صفحه 87] امام علي (ع) ميگويد: فاذا نزلتم بعدوا و نزل بکم فليکن معسکرکم في قبل الاشراف، اوسفاح الجبال، او اثناء الانهار، کيما يکون لکم ردءا، و دونکم مردا، و لتکن مقاتلتکم من وجه واحد او اثنين، و اجعلوا لکم رقباء في صياصي الجبال، و مناکب الهضاب،... «هر گاه به سوي دشمن رفتيد، يا او به سوي شما آمد، بايد که پايگاه شما بر فراز پشتهها يا در دامنه کوهها يا کرانهي رودخانهها قرار گيرد تا آن موقعيت، پناه شما در برابر دشمن و نگهدارتان باشد. نيروهاي خود را در بيش از يک يا دو جبهه پراکنده نکنيد. در بلنديهاي کوهسار و بر فراز پشتهها، پستهاي ديدهباني تشکيل دهيد تا دشمن از مواضع خطرناک يا ظاهرا امن بر شما حمله نکند. و بدانيد که مقدمهي لشکر چشم و گوش لشکر است و چشم و گوش مقدمه، گروه شناسايي. زنهار از پراکندگي! هر جا که اردو ميزنيد، با هم باشيد و هر جا پيشروي ميکنيد، همگي پيش برويد. به هنگام شب، نيزهها را از خود دور نکنيد. و در وقت خفتن، يا سبک بخوابيد، يا نوبت به نوبت.»[1].
موقعيت نظامي براي کسب پيروزي بسيار مهم است، و در اين مورد بر دو نکته بايد تاکيد نمود:
صفحه 87.