جنگ جنگ، تا پيروزي
امام علي (ع) در گفتار زير سپاهيان خود را که به ناگاه از ادامهي جنگ دست مي کشيدند به زن بارداري مانند ميکند که پيش از باليدن نوزادش در رحم او را سقط ميکند. مولا ميفرمايد: اما بعد يا اهل العراق فانا انتم کالمراه الحامل حملت! فلما اتمت املصت، و مات قيمها، و طال تايمها، و رزثها ابعدها. اما و الله ما اتيتکم اختيارا، ولکن جئت اليکم سوقا. «اما بعد... اي مردم عراق؟ شما چون زن آبستني هستيد که پس از تحمل درد بارداري، و پيش از زادن، نوزادش را سقط کند و شوهرش بميرد و بيوگي او به درازا کشد و به دورترين کسانش ارث برساند. [صفحه 75] به خدا سوگند که من نه به دلخواه، که به اصرار شما به سويتان کشانده شدم. (پس چرا با کسي که خود به رهبري برگزيدهايد مخالفت ميکنيد؟)[1].
ارتش بايد تا رسيدن به هدفهايش نبرد را ادامه دهد. جنگ را بايد تندرآسا شروع نمود و سنگرهاي دشمن را به طور مداوم درهم کوبيد و نابود کرد، پس از آن ميتوان از موضع قدرت به پاي ميز مذاکرات صلح نشست. اما توقف در نيمه راه،به معني خودکشي سريع است، زيرا اين وقفه، دشمن را از ضعف نيروي ارتش آگاه ميکند و به او روحيه و فرصت تهاجم ميدهد.
صفحه 75.