ارزش پايداري در برابر تهبکاران
امام علي (ع) در پاسخ به نامهي برادرش عقيل چنين مينويسد: و اما ما سالت عنه من رايي في القتلا، فان رايي قتال المحلين حتي القي الله، لا يزيدني کثره الناس حولي عزه، و لا تفرقهم عني وحشه، و لا تحسبن ابن ابيک- و لو اسلمه الناس- متضرعا متخشعا، و لامقرا للضيم واهنا، و لا سلس الزمام للقائد،... «اما در باب اين که نظر مرا درباره جنگ پرسيدهاي. من تا دم ديدار با خداوند، با کساني که جنگ را روا ميدانند خواهم رزميد. نه فزوني لشکريانم بر اجرم ميافزايد، و نه از پراکندگيشان بيمي به دلم راه مييابد. هرگز مپندار که پسر پدرت- هر چند مردمان رهايش کنند- به زبوني و خواري تن در دهد يا در برابر سستي و بيداد سرفرود آرد، يا زمام ارادهي خود به ديگري بسپارد و يا پشت خود را چاپلوسانه براي بار ديگران خم کند. بلکه چنانم که آن شعار بنيسليم گويد: [صفحه 73] اگر بپرسي که چونم، بگويم: به دشواري روزگار، شکيب ميورزم. من آن نيم که آژنگ برجبينم بنشيند. تا دشمنم ناسزا گويد و دوست برنجد.»[1].
پيکار با کسي که به هواي سلطه جوئي و لذتراني و شهوت پرستي سر جنگ دارد، ضروري است، هر چند که به مرگ و شهادت بينجامد. پايداري در برابر نيروهاي شر و بدي، به خودي خود اقدام ارزندهاي است... صرف نظر از آنکه اين نيروها پيروزمند يا شکست خورده باشند.
صفحه 73.