ياري مستضعفين، فرمان خداست
و چه کسي به انسان جان ميبخشد؟ مال را خداوند ميبخشد و همو آفرينندهي جان است. بنابراين... هنگامي که خداوند ما را فراميخواند که در راه او از مستضعفين که آنان نيز در خيل او هستند دستگيري کنيم، چرا به دعوت او پاسخ نگوئيم؟ و چرا در راه او از به خطر افکندن جان خود بهراسيم؟ آن که به ما مال بخشيده، خواهان آن است، و آنکس که جان ما را آفريده، از ما ميطلبد که از خطر کردن دوري نکنيم. اما آيا ما به خواستهي او عمل ميکنيم؟ امام علي (ع) ميگويد: فلا اموال بذلتموها للذي رزقها، و لا انفس خاطرتم بها للذي خلقها، تکرمون بالله علي عباده، و لا تکرمون الله في عباده، [صفحه 59] فاعتبروا بنزولکم منازل من کان قبلکم، و انقطاعتکم عن اوصل اخوانکم. «نه ازمال در راه کسي که روزي رسان شماست گذشتيد و نه، جان خود را در راه آفرينندهي آن به خطر افکنديد. به سبب دين خدا در ميان بندگانش ارج يافتيد و خدا را در ميان بندگانش گرامي نداشتيد (از بذل مال و جان خود در راه او دريغ کرديد). پس از فرود آمدن در منزلهاي کساني که پيش از شما بودهاند و از بريدن از نزديکترين برادرانتان عبرت گيريد.»[1]. چنانکه خداي تعالي فرموده است: «و در خانه کساني که به خويشتن ظلم نمودند، سکونت گزيديد و آشکارتان شد که با آنها چه کرديم و مثالها آورديم.»[2].
چه کسي به انسان مال ميدهد؟
صفحه 59.