نعمت شهادت
مولا علي (ع) از گفتگوئي که با پيامبر (ص) داشته چنين ميگويد: [صفحه 29] فقلت: يا رسول الله اوليس قد قلت لي يوم احد حيث استشهد من استشهد من المسلمين و حيزت عني الشهاده، فشق ذلک علي فقلت لي «ابشر فان الشهاده من ورائک»؟ فقال لي «ان ذلک لکذالک فکيف صبرک اذا»؟ فقلت؟ يا رسول الله، ليس هذا من مواطن الصبر ولکن من مواطن البشري و الشکر. «... آنگاه گفتم: اي فرستادهي خدا، در روز جنگ «احد» هنگامي که برخي از مسلمانان به شهادت رسيدند، آيا به من نگفتي که شهادت از من دوري گرفته است ؟ پس چون آن سخن بر من گران آمد، فرمودي: شاد باش، شهادت در قفاي توست.» پس فرمود: همچنان است که ميگويي. آنگاه شهادت را چگونه ميپذيري؟ گفتم: اي پيامبر خدا، اين مورد از موارد صبر و بردباري نيست، بلکه از قبيل بشارت و شکرگزاري است.»[1]. بنابراين در برابر بلا و مصيبت است که بايد صبر و شکيبائي به خرج داد، در حاليکه محل شهادت، که چيزي جز نعمت و برکت نيست، مقام بشارت و شکرگزاري است.
هر آنکه براستي به خداوند ايمان آورده و هدفهاي زندگي را آشکار ميبيند، بيگمان مرگ در راه پروردگار را به جان ميخرد... در حالي که آن که ايمان به خداوند را تنها در حد گردش زبان درک نموده لاجرم از شهادت ميترسد و بسان کرمي که در مرداري ميلولد، به زندگي گذران ميچسبد.
صفحه 29.