کمگوئي
سخني که اين نکات الهامبخش آن باشند براي هميشه و همه کس جالب است. هيچ کس از شنيدن آن خسته نميشود و حداکثر استفاده را از آن ميبرد. البته رعايت شرائط نامبرده کار آساني نيست و با پرگوئي فراهم نميشود، از اين جهت کسي که مقيد باشد جهات فوقالذکر را منظور بدارد، قهرا کمتر حرف ميزند. اما آدمي که از عقل قهرهي کافي ندارد در موقع حرف زدن هيچ يک از اين نکات را ملاحظه نميکند و هر چه بر زبانش آمد ميگويد. طبعا گفتار چنين کسي بسيار است. [صفحه 210] علي عليهالسلام فرمود: اذا تم العقل نقص الکلام. هرگاه عقل کامل شد، گفتار کم ميشود. [صفحه 211]
آدم عاقل: وقتي که صلاح باشد سخن ميگويد، دربارهي خود آن سخن فکر ميکند، مناسبت مقام را در نظر ميگيرد، وضع و موقعيت شنونده يا شنوندگان را ملاحظه ميکند و آنچه ميگويد مختصر و مفيد خواهد بود.
صفحه 210، 211.