كم گوئي











کم‏گوئي



آدم عاقل: وقتي که صلاح باشد سخن مي‏گويد، درباره‏ي خود آن سخن فکر مي‏کند، مناسبت مقام را در نظر مي‏گيرد، وضع و موقعيت شنونده يا شنوندگان را ملاحظه مي‏کند و آنچه مي‏گويد مختصر و مفيد خواهد بود.

سخني که اين نکات الهام‏بخش آن باشند براي هميشه و همه کس جالب است. هيچ کس از شنيدن آن خسته نمي‏شود و حداکثر استفاده را از آن مي‏برد.

البته رعايت شرائط نامبرده کار آساني نيست و با پرگوئي فراهم نمي‏شود، از اين جهت کسي که مقيد باشد جهات فوق‏الذکر را منظور بدارد، قهرا کمتر حرف مي‏زند. اما آدمي که از عقل قهره‏ي کافي ندارد در موقع حرف زدن هيچ يک از اين نکات را ملاحظه نمي‏کند و هر چه بر زبانش آمد مي‏گويد. طبعا گفتار چنين کسي بسيار است.

[صفحه 210]

علي عليه‏السلام فرمود:

اذا تم العقل نقص الکلام.

هرگاه عقل کامل شد، گفتار کم مي‏شود.

[صفحه 211]


صفحه 210، 211.