غيبت
غيبت در هر کيش و آئين ناپسند و اخلاقا امري مذموم است، دين اسلام که هميشه براي برحذر داشتن مردم از صفات و کارهاي ناروا تذکراتي داده است، غيبت را نيز از کارهاي حرام و ممنوع به شمار آورده است. قرآن مجيد در باب غيبت تشبيهي به کار برده است تا مردم را از اين عمل زشت منزجر و متنفر نمايد، اين کتاب آسماني، غيبت شخص را مانند خوردن گوشت مرده آن شخص دانسته است غيبت اسلحه مردم ناتوان است که هميشه عليه دشمن خود بکار ميبرند زيرا کار ديگري از آنها ساخته نيست، مثلا کسي دشمن و رقيبي سرسخت و مقتدر دارد، بغض و کينه او در دلش جوش ميزند و نميگذارد که راحت باشد و طبعا مايل است دشمنخود را از بين ببرد ولي چون دشمن قدرت دارد نميتواند بر او چيره شود و از او انتقام بگيرد، اينست که براي تشفي قلب خود متوسل به غيبت شده و تا ميتواند پشت سر او بدگوئي ميکند. [صفحه 190] علي عليهالسلام فرمود: الغيبه جهد العاجز. غيبت (و بدگوئي) منتهاي قدرت و کوشش آدم ناتوان است. [صفحه 191]
غيبت يعني انسان پشت سر کسي سخني بگويد که او از آن سخن خوشش نيايد.
صفحه 190، 191.