عزت نفس











عزت نفس



انسان طوري آفريده شده که داراي طبعي بلند است. هنگامي که وارد ميدان زندگي شد، و فراز و نشيب زندگي او را در زير لطمات امواج خود پائين و بالا برد، يا عظمت روح او به حال خود باقي مي‏ماند و يا با موجباتي مانند تربيت محيط و تاثير معاشرت رو به نقصان مي‏گذارد. اگر بلندي طبع در باطن آدمي راسخ و محکم گرديد با تمام قوا با عواملي که او را از آن مقام ساقط مي‏کنند مي‏جنگد و بالاخره پيروز مي‏شود، حاضر است دست از زندگي بردارد ولي زير بار ذلت نرود، با کم و کاست بسازد ولي به اين و آن رونزند، آن وقت است که با زبان حال و مقال مي‏گويد: «آوردن سنگ از قله کوهها در نظر من از زير بار منت ديگران رفتن آسانتر و بهتر است».

آري اينست فلسفه مجاهدت در راه عقيده، اينست معني آزادگي، اينست معني زندگي شرافتمندانه و اينست معني عزت نفس!.

[صفحه 176]

علي عليه‏السلام فرمود:

المنيه و لا الدنيه، و التقلل و لا التوسل.

مرگ آري، اما پستي نه.

قناعت آري، اما گدائي نه.

[صفحه 177]


صفحه 176، 177.