طمع











طمع



عقل عاملي نيرومند است که آدمي را از لغزشها نگاه مي‏دارد. و در موارد ترديد و تحير، او را راهنمائي و وظيفه‏ي او را مشخص مي‏کند. ولي هميشه عقل براي پيمودن راه راست خويش، بلامانع نيست. گاهي موانعي با او برخورد کرده و چه بسا که او را از مسير صحيح خود منحرف مي‏سازند اين موانع به اندازه‏ي قوي هستندکه با عقل مي‏جنگند و آن را کوبيده و شکست مي‏دهند. مهمترين اين موانع طمع است طمع از دور سرابي خوش منظر به آدم نشان مي‏دهد و آن را در نظرش زينت مي‏دهد. آدم تشنه و طمع‏کار، آن را مي‏نگرد، چشمان او خيره مي‏شود و عقل او فريفته‏ي آن آب و رنگ مي‏گردد. و هنگامي چشم باز مي‏کند که خود را در منجلابي از هلاکت و بدبختي مشاهده کرده، و در دره‏ي سقوط و نيستي مي‏بيند. آن وقت مي‏فهمد که طمع اين بلا را به سر او آورده است: بنابراين انسان بايد طمع را در نهاد خود سرکوب کند تا از مبارزه‏ي با عقل بازماند و نتواند بر عقل غالب گردد.

[صفحه 166]

علي عليه‏السلام فرمود:

اکثر مصارع العقول تحت بروق المطامع.

بيشتر پرتگاههاي خرد، در زير زرق و برق طمعها است.

[صفحه 167]


صفحه 166، 167.