شرائط دوستي











شرائط دوستي



انسان در هر محيطي که زندگي مي‏کند خواه ناخواه به واسطه احتياجي که به طبقات مختلف مردم پيدا مي‏کند، با مردم تماس مي‏گيرد، و معاشرت مي‏کند. و گاهي در اثر آشنائي بيشتري، رفت و آمد با آنها دارد. اين ارتباط سبب مي‏شود که عده‏اي با او دوست شوند، به او اظهار علاقه و محبت کنند و دم از اتحاد و صميميت بزنند. اما کساني که اين ادعا را مي‏کنند واقعا همه آنها دوست نيستند. بلکه مانند بسياري از الفاظ و عناوين، فقط صورت ظاهري به خود گرفته‏اند. زيرا دوستي، رشته‏اي معنوي است که ميان دو يا چند نفر ايجاد مي‏شود و قلوب آنها را با يکديگر نزديک مي‏کند اين رشته هنگامي محکم و ناگسستني است که از مرحله لفظ و تظاهر گذشته و حقيقت داشته باشد و موقعي داراي حقيقت است که در موارد بخصوصي آثار آن هويدا و جلوه‏گر شود. اجازه بدهيد در اين باره نيز از بيان علي عليه‏السلام استفاده شود، تا مظاهر دوستي حقيقي آشکار گردد.

[صفحه 150]

علي عليه‏السلام فرمود:

لا يکون الصديق صديقا حتي يحفظ اخاه في ثلاث: في نکبته، و غيبته، و وفاته.

دوست، دوست نيست مگر آنکه دوست خود را در سه موقع نگهداري کند: 1- در گرفتاري و پريشاني به او کمک نمايد 2- او را غيبت نکند. و از غيبت و بدگوئي ديگران هم جلوگيري کند 3- بعد از مرگ او، از خدا براي او طلب آمرزش نمايد، و بازماندگان او را تسلي دهد و در صورت احتياج به آنها کمک نمايد.

[صفحه 151]


صفحه 150، 151.