شرائط دوستي
[صفحه 150] علي عليهالسلام فرمود: لا يکون الصديق صديقا حتي يحفظ اخاه في ثلاث: في نکبته، و غيبته، و وفاته. دوست، دوست نيست مگر آنکه دوست خود را در سه موقع نگهداري کند: 1- در گرفتاري و پريشاني به او کمک نمايد 2- او را غيبت نکند. و از غيبت و بدگوئي ديگران هم جلوگيري کند 3- بعد از مرگ او، از خدا براي او طلب آمرزش نمايد، و بازماندگان او را تسلي دهد و در صورت احتياج به آنها کمک نمايد. [صفحه 151]
انسان در هر محيطي که زندگي ميکند خواه ناخواه به واسطه احتياجي که به طبقات مختلف مردم پيدا ميکند، با مردم تماس ميگيرد، و معاشرت ميکند. و گاهي در اثر آشنائي بيشتري، رفت و آمد با آنها دارد. اين ارتباط سبب ميشود که عدهاي با او دوست شوند، به او اظهار علاقه و محبت کنند و دم از اتحاد و صميميت بزنند. اما کساني که اين ادعا را ميکنند واقعا همه آنها دوست نيستند. بلکه مانند بسياري از الفاظ و عناوين، فقط صورت ظاهري به خود گرفتهاند. زيرا دوستي، رشتهاي معنوي است که ميان دو يا چند نفر ايجاد ميشود و قلوب آنها را با يکديگر نزديک ميکند اين رشته هنگامي محکم و ناگسستني است که از مرحله لفظ و تظاهر گذشته و حقيقت داشته باشد و موقعي داراي حقيقت است که در موارد بخصوصي آثار آن هويدا و جلوهگر شود. اجازه بدهيد در اين باره نيز از بيان علي عليهالسلام استفاده شود، تا مظاهر دوستي حقيقي آشکار گردد.
صفحه 150، 151.