زبان عاقل و احمق
[صفحه 130] علي عليهالسلام فرمود: لسان العاقل وراء قلبه، و قلب الاحمق وراء لسانه. زبان خردمند، پشت دل (عقل) او و دل احمق، پشت زبان او است. [صفحه 131]
آدمي که از نعمت بزرگ عقل و پرتو بيمانند آن برخوردار است در همه کارهاي خويش از اين نعمت استمداد ميکند و راهي را که عقل به او نشان داده انتخاب مينمايند هنگامي که ميخواهد سخن بگويد به عقل خود مراجعه و از آن کسب تکليف ميکند. عقل هم شروع به بررسي کرده و اثر آن سخن را در آغاز و فرجام کار ملاحظه مينمايد اگر صلاح بود دستور گفتار آن را ميدهد وگرنه آدمي را از بيان آن سخن برحذر ميدارد. اما آدم احمق که در هيچ کاري از کارهايش به اين فرمانده خوش نظر اعتنا نکرده و حاضر نيست با آن مشورت نمايد، هنگام تکلم پيش از آنکه عکسالعمل سخنان خويش را در نظر بگيرد حرف ميزند و بعد ميفهمد که با کمال بيباکي، خود را در مهلکهي سخنان نسنجيده خويش افکنده است.
صفحه 130، 131.