چهره گويا











چهره گويا



انسان در اين جهان ممکن است معرض حوادث ناگوار و يا پيش‏آمدهاي مسرت‏بخش قرار گيرد. و به اين مناسبت گاهي ملول و زماني بشاش است. اين ملالت و بشاشت مربوط به قلب هستند. و هر چند انسان کوشش و دقت کند تا پرده بر روي غمها و يا شاديهاي درون خويش بيفکند و علاقه يا نفرت خود را مخفي سازد مگر ممکن است؟! مگر مي‏تواند آنچه در خزانه دل دارد نگهداري نموده و از ظهور آنها جلوگيري کند؟ خير! انسان چنين قدرتي ندارد. زيرا هر چه زبان خود را کنترل کند باز غفلتا در ضمن سخن، آنچه نبايد بگويد مي‏گويد و هر چند قيافه گرفته، و باطن خود را عوضي نشان دهد باز از آثار چهره‏ي او مردم تيزبين آنچه نبايد بفهمند مي‏فهمند.

[صفحه 86]

علي عليه‏السلام فرمود:

ما اضمر احد شيئا الا ظهر في فلتات لسانه و صفحات وجهه.

هر کس چيزي را در دل پنهان کرد ناخودآگاه در طي سخنانش و يا در آثار چهره‏اش آشکار مي‏شود.

[صفحه 87]


صفحه 86، 87.