بزرگترين عيب











بزرگترين عيب



آدم فهميده و متين هميشه در صدد تهذيب خويش مي‏باشد و مايل است که خود را از رذائل و نقائص پاک کند در ضمن مشغول انجام وظيفه‏اي که انتخاب کرده و شغلي که به او محول شده است مي‏باشد. اين آدم هيچگاه توجه به عيوب مردم پيدا نمي‏کند و هرگز حاضر نيست تجسس کند و به عيوب ديگران واقف شود. زيرا اين عمل ناپسند را منافي انسانيت و مروت مي‏داند. ولي آدم نادان و سبک مغز اصلا در فکر اصلاح خودش نيست و نمي‏خواهد معايب خويش را رفع نمايد. از خودش به کلي صرف نظر کرده اما چشم به ديگران دوخته است که ببيند چه عيبي در آنها وجود دارد تا از آنها انتقاد نمايد. اين آدم گاهي چنان سرگرم عيبجوئي از اشخاص مي‏شود که از خود غفلت مي‏کند و همان عيبي که از ديگران مي‏گيرد و آن را وسيله سرزنش قرار مي‏دهد در خود او موجود است اين شخص بايد بداند که خودش به بزرگترين عيبها دچار شده است.

[صفحه 58]

علي عليه‏السلام فرمود:

اکبر العيب ان تعيب ما فيک مثله.

بزرگترين عيب آنست که آن صفتي که در خودت هست از ديگران عيب بشماري.

[صفحه 59]


صفحه 58، 59.