بزرگترين بينيازي
[صفحه 56] علي عليهالسلام فرمود: الغني الاکبر الياس عما في ايدي الناس. بزرگترين بينيازي، نااميد بودن از چيزي است که در دست مردم ميباشد. [صفحه 57]
چرا انسان از ديگران انتظار داشته باشد! براي چه به دست مردم نگاه کند؟ مگر مردم چه ميکنند! يا چه ميتوانند بکنند؟ کسي که خودش محتاج باشد و از آينده خويش جز ظواهري نميتواند تشخيص دهد و اگر موانعي خردکننده در سر راه او باشد قدرت مقاومت با آنها را ندارد چگونه ميتواند به ديگري برسد و کي سزاوار است به اين آدمي با چنين عجز اعتماد کرد و چشم اميد به او داشت! چه خوبست آدم از همه کس چشم طمع ببرد و همه را از برآوردن حاجات خويش عاجز بنگرد و از همه قدرتها صوري و ظاهري صرف نظر کرده و تنها به قدرت لايزال خداوندي تکيه نمايد و هر چه بخواهد از حضرت او بخواهد. انسان با اين اعتقاد و روش، مستقل ميشود، خود را از همه بينياز ميبيند، با نيروي الهي روي پاي خود ميايستد، زحمت ميکشد، رنج ميبرد و بالاخره نتيجه ميگيرد، موفق ميشود، زنده ميشود، زندگي ميکند و شرافتمندانه ميميرد.
صفحه 56، 57.