حکمت 471
[صفحه 244] چو مومن دوزد از مهر و وفا چشم بيارد يار خود را بر سر خشم به خواري يار را از خويش راند مر او را بر سر آتش نشاند در آن هنگام از او دوري گزيده است رفاقت را از او رشته بريده است چو اين از او به دل اندوهگين است و يا شرمنده يا که خشمگين است و يا خواهد بر او رنج و تعب را سبب گردد بر او خشم و غضب را درونش را چو پندارد پر آذر در اين موقع بدو نبود برادر برادر نيست هستش بلکه دشمن ز دشمن سخت ميبايد زدن تن
صفحه 244.