حکمت 380
[صفحه 167] هر آن عيشي که بعد از اوست آتش تو آن را عيش و آسايش مدانش هر آن رنجي که دنبالش بهشت است بود آسودگي گر رنج و زشت است هر آن نعمت که در چشمت کلان است اگر پايانش آتش کوچک آن است بلائي گر بود دون جهنم بزرگ است و کلان آن گر بود کم جهان را عيش جانا باز بگذار پي ادراک جنت دل بکار آر به دنيا چون خوشي از کف گذاري سر از فردوس در عقبا درآري
صفحه 167.