حکمت 370
[صفحه 159] هر آنکو تنگ چشم است و بخيل است سوي هر زشتيش بخلش دليل است مهار نيکي از دستش ستاند شتروارش به بدبختي کشاند دلا از دل زد از زنگ بخالت به زشتي خويش را منماي آلت خدا چون نعمتش بر کس عطا کرد چرا بايد تو را چون و چرا کرد به مال زندگي خود در جهنم مينداز و مخور بر مال کس غم ز بخل آزاد و سرخوش زندگي کن برون خويش از غم و افسردگي کن مفرسا جان خويش را از تنگي چشم به خوشبختان مشو بيهوده در خشم ز نعمت کرده حق چون بر تو انعام بکن آن نعمت حق وقف بر عام ز نعمتها بنوش و هم بنوشان به لختان جامه از مالت بپوشان
صفحه 159.