خطبه 067-شهادت محمد بن ابيبکر
[صفحه 36] چو اندر ملک مصر و آفريقا محمد شد چو موسي حکم فرما محمد زاده پاک ابوبکر که قلبش بود پاک از حيله و مکر به باب خويش دل دائم بکين داشت به دل عشق اميرالمومنين داشت محبت داشت با آن سرو دلبند شه دين همچنان زيبنده فرزند پس از انجام و ختم جنگ صفين معاويه بشد بر تخت تمکين به عمرو عاص همره کرد لشکر پس تسخير ملک مصر يکسر محمد بود دون ياور و عون به خواري کشته شد در دست فرعون علي چون شد ز مرگ وي خبردار بباريد از صدف درهاي شهوار به مژگان دانههاي گوهر آمود به ترحيمش زبان بگشود و فرمود که من ميخواستم تا زنده باشم دهم فرمان آن کشور (به هاشم) گر ابن عتبه بد بر مصر والي نکردي عرصه بهر خصم خالي چنان هارون شدي در جنگ هامان نمودي شاميان با خاک يکسان نمودي دشت را چون نيل پر خون تمامي خاک را رنگ طبرخون به تيغ اژدهاوش همچو سبطي برآوردي دمار از جان قبطي در اين تعريف کز (هاشم) نمودم (محمد) را مذمت کن نبودم از او مدح است و ذم اين روا نيست در اين اثبات نفي ما عدا نيست ز ايمان بود همچون کوه سنگين پيش مستحکم اندر ياري دين به من در جانفشاني در مهالک به راه خير و نيکي بود سالک محمد نزد من بد سخت محبوب دلش پاکيزه دينش ن يک و مطلوب لعمري کان لي عونا حبيبا محبا ناصرا ابنا ربيبا
صفحه 36.