حكمت 291











حکمت 291



[صفحه 77]

گناهي گر گهي سر زد ز انسان ز کيد نفس واقع شد به عصيان پس از آن معصيت گر فرصتي داشت نمازي از سر اخلاص بگذاشت ز کيفرهاي محشر خويش پائيد تضرع کرد و بر توبت گرائيد به ايزد بست محکم عهد و پيمان که بعد از آن نگردد گرد عصيان گناهي اين چنين را نيست پر غم نبايد بودن از آن سخت درهم چو سوي توبه رو آورده او زود خدا هم آن گناه از وي ببخشود گنه را اي پسر از دست بگذار به طاعات خدائي روي مي‏آر بتسويفت عقب افتد چو توبت رسد ناگه تو را بر مرگ نوبت شوي وارد به دربار الهي به دستت نيست غير از رو سياهي


صفحه 77.