حکمت 128
[صفحه 162] جهان جائيست بايد زان گذشتن و ز آن دل کندن و از دست هشتن کسانيکه در اين خانه مکيناند دو تن آنان بچشم و عقل و ديناند يکي آن کو به تحصيلش بکوشد به دنيا خويش را ارزان فروشد پذيرد خواري و افکندگي را قبول از آن نمايد بندگي را دگر آن کس که دامان زان رهانده چو ريگ اين خاک را از کف فشانده به فر زهد و دين و دانش و داد چو سرو از بار خواطر دارد آزاد هماي فکرتش بيرون ز دنيا است چو عنقا خوابگاهش قاب عقباست
صفحه 162.