حکمت 034
[صفحه 40] شمارند ار که چيزي خلق مکروه و ز آن گيرد درونشان گرد اندوه ز ناداني زبان گر کس برآرد همان مکروه بر مردم شمارد شتاب آرد بکار نابهنجار کند آن زشت را بر خلق تکرار ز کارش توده آيد بر سر خشم بدوزد ز احترامش از غضب چشم نکو يا زشت هر حرفي تواند اگر آن را بداند يا نداند از آن رو که نمايد چاره او بگويد جمله را درباره او بهر محفل از او گويند غيبت بهر مجلس بدو بندند تهمت نباشد اعتراضش حق که جادث از او شد تهمت و خود بوده باعث
صفحه 40.