رازداري

والي بايد در برخورد با اشتباهات و لغزشهاي شخصي و کوچک، رازداري کند و تا آنجا که ممکن است و حقوق ديگران تضييع نمي‏شود بايد آبروي او را بريزد:

«فان في الناس عيوبا، الوالي احق من سترها، فلا تکشفن عما غاب عنک، فاستر العوره ما استطعت يستر الله منک ما تحب ستره من رعيتک...»[1].

مردم البته عيبهايي دارند که زمامدار بايد بيش از هر کس ديگر در پرده‏پوشي آن عيب‏ها بکوشد، بنابراين به کشف عيبهايي که بر تو پنهان مانده است، مپرداز، پس تا مي‏تواني عيوب مردم را بپوشان تا خدا نيز آنچه را که تو دوست داري از مردم پوشيده بماند، براي تو فروپوشاند.

---

1. نهج‏البلاغه: صفحه 429.