مدارسه و مناقشه
[صفحه 116] است که محصول آن امنيت و رفاه عمومي خواهد بود، به ويژه ارتباط آنان با خداوند متعال، که فروغ هدايت را در جريانات زندگي به وضوح منعکس ميسازد. خداوند در قرآن کريم به اين مطلب اشاره ميفرمايد: «انما يخشي الله من عباده العلماء»[1]. تنها از ميان بندگان الهي عالمان هستند که از او خوف و خشيت دارند. «و من يوت الحکمه فقد اوتي خيرا کثيرا»[2]. آنکه را حکمت دادند قطعا خير بيشمار داده شده است «... و اکثر مدارسه العلماء و مناقشه الحکماء في تثبيت ما صلح عليه امر بلادک و اقامه ما استقام به الناس قبلک...»[3]. و هر چه بيشتر با دانشمندان و فرزانگان همنشيني و همدمي کن تا موجبات سامانيابي کشور و وسيله حفظ و نگهداري شيوههاي پسنديدهاي که مردم قبل از تو با آنها مانوس بودهاند، فراهم آيد. [صفحه 117]
دانشمندان و حکيمان الهي آينه حقايق و تبلور رازها هستند و از وجودشان آگاهي و بينش ميتراود، بديهي است ارتباط مداوم و بحث و گفتگوي با آنان دريچههاي نور و روشنائي را گشوده و موجب حل و فصل مشکلات
صفحه 116، 117.