توان انساني
«... و اذا قمت في صلاتک للناس فلا تکونن منفرا و لا مضيعا فان في الناس من به العله و له الحاجه...»[1]. [صفحه 109] و چون با مردم به نماز برخاستي، نه چنان طولاني کن که باعث بيزاري شود و نه چنان طولاني کن که باعث بيزاري شود و نه چنان شتاب نما که نماز را ضايع گرداني زيرا در ميان مردم کساني وجود دارند که بيمارند يا کار فوري دارند.
مسوولان بايد «توان انساني» مردم را در نظر بگيرند و دستورات و برنامههاي صادره، تحميل بر آنان نباشد حتي در نماز جماعت، يعني بايد از وادار کردن مردم به کارهايي که فوق طاقت انساني باشد خودداري کنند البته منظور اين نيست که دستور و قدرت اجرائي اصلا در کار نباشد، بلکه به اندازه کشش و توانايي انساني آنها و به حدي که موجب بغض و نفرت آنها نشود:
صفحه 109.