رهبانيت و انزوا، ممنوع
امام عليهالسلام در اين مورد ميفرمايد: اگر خودمختاري و خودمحوري حاکم گردد دين خدا تباه گرديده و چنين افرادي آيين الهي را دستخوش سستي و تزلزل قرار خواهند داد، پس به هوش باشيد که عضويت در جامعه اسلامي با همه محدوديتها و تبعيتها، از گروهگرايي [صفحه 102] و جدا شدن از توده امت و خودمختاري، بهتر است. زيرا گروهگرايي و بريدن از جامعه باطل است و باطل هر چه هم زيبا و شيرين باشد نميتواند با «حق» پهلو بزند هر چه هم حق در ذائقهيي تلخ و ناگوار آيد، همانگونه که بيمار از داروي شفابخش، ولي ظاهرا تلخ نبايد ناراحت و گريزان باشد. نگاه کنيد به کلام والا و بلند امير بيان علي عليهالسلام: «و الزموا السواد الاعظم فان يدالله مع الجماعه»[1]. همواره با جماعت مسلمين باشيد و تکرو و گروهگرا نباشيد زيرا دست خدا (قدرت تمشيت الهي) با جامعه و امت است. در اين درس درصدد بحث و بررسي ارتباط خداپرستي با زندگي اجتماعي هستيم ببينيم آيا جامعه ايدهآل انساني بدون خداپرستي ممکن است؟ البته به عقيده ما ممکن نيست زيرا جامعه ايدهآل انساني يا جامعه برين ويژگيهايي دارد که بدون اعتقاد به آفريدگار هستي و پرستش او تحقق نخواهد يافت، پس بهتر آنست که اين ويژگيها را مرور کنيم. [صفحه 103]
آنها که معمولا از جامعه اسلامي و حوزه زيباي «وحدت اسلامي» جدا شده و در دام گروهگرائيها سقوط ميکنند، تحمل «قاطعيت حق» و «محدوديت عدالت» را ندارند، و تبعيت از نظامي را که خودشان دستي در آن نداشته باشند، روا نميدارند و خلاصه طالب «خودمختاري» و گرفتار «عقده جاهطلبي» هستند و دوست دارند که در محدوديت نباشند.
صفحه 102، 103.